ONTMOETINGEN 4

De vierde column in een serie van zes over ontmoetingen met mensen tijdens mijn vakantie.

Retourtje Alexanderplatz 

Op de laatste dag van mijn verblijf in Berlijn is het warm, erg warm. De dagen ervoor heb ik alle bezienswaardigheden bezocht die je als toerist gezien moet hebben: van Checkpoint Charlie tot en met het Joods Museum en ik heb niet zo heel veel puf meer. Ik beperk me nu tot de Gedächtniskirche die nog steeds wordt gerestaureerd en helemaal is ingepakt, de Kurfürstendamm waar ik niet enthousiast van word, en een te kort bezoek aan het Olympisch Stadion.  

Daarna neem ik de U-bahn voor de terugreis. Vanaf het stadion kan ik blijven zitten tot Alexanderplatz om vervolgens lijn acht richting Wittenau te nemen. Fluitje van een cent. 

Veel medepassagiers staren landerig voor zich uit, maar naast mij zit een jong en verliefd stel dat geen seconde van elkaar kan afblijven. De roodharige jongeman spreekt Engels, zij is Duitse en ze doet aandoenlijk haar best om hem in zijn moedertaal aan te spreken. 

Ineens ontstaat er beroering en ik begrijp dat er controleurs onderweg zijn. ‘O, nein!’ roept het meisje verschrikt en ze is duidelijk in een lichte staat van paniek. De jongeman probeert haar gerust te stellen en heeft het erover dat hij voldoende contant geld bij zich heeft om een boete te betalen. Zijn pogingen lopen op niets uit. Ze blijft zich zenuwachtig afvragen wat hen nu te doen staat.

De controleurs naderen, maar onverwacht wijkt het gevaar want bij de volgende halte stappen ze uit. Opgelucht valt het verliefde stel elkaar in de armen. Andere passagiers hebben eveneens meegeleefd, er worden nu  volop ervaringen op het gebied van controle gedeeld. Ik meng me er ook in en zeg dat ik de afgelopen drie dagen nooit controle heb gehad.
‘Mijn vriend is net aangekomen,’  vertelt het meisje, dat  liefdevol de arm van haar roodharige geliefde streelt. ‘Echt, net… dit is zijn eerste ritje.’ We raken in gesprek, het wordt nog heel gezellig. 

Op een gegeven moment vind ik dat de reis naar Alexanderplatz wel erg lang duurt. Bovendien komen de haltes die wij aandoen me niet bekend voor. Op mijn U-bahnkaart bestudeer ik de route, maar ik kan ze niet vinden.
Met enige schroom informeer ik bij mijn medepassagiers. Ze kijken me verbaasd aan. ‘Alexanderplatz? Dan had u er al drie haltes geleden uit gemoeten…’
Alom hilariteit.
De Engelse jongeman blijkt het ook te begrijpen. Hij lacht het hardst van allemaal. 
Even later stap ik uit. Het verliefde stel wenst me nog een goede reis. Opnieuw vertrek ik richting Alexanderplatz, maar nu in omgekeerde richting.