Inspiratieloos

Het is weer zover: nog tien dagen te gaan voor de jaarlijkse verhalendag van Schrijverscontact, de vereniging waarvan ik lid ben. Tien dagen nog, en ik heb werkelijk geen idee van onderwerp of plot. Zo gaat dat elk jaar. Mijn inspiratie laat op zich wachten tot het laatste moment, wat ik ook doe en hoe ik die inspiratie ook zoek. Koortsachtig leveren mijn hersenen ideetjes aan, die allemaal even waardeloos blijken te zijn. Ik moet wandelen, weet ik uit ervaring. Als ik wandel, komt het idee meestal vanzelf.

Zo trok ik er ook afgelopen zondagmiddag op uit, nadat ik mij even daarvoor op de hoogte had gesteld van het nieuws via Journaal 24. Dat had ik beter niet kunnen doen, want gedachten aan een kort verhaal werden overvleugeld door een bericht over Post NL. Sinds 2010 zijn daar zo’n achthonderd mensen op staande voet ontslagen wegens plichtsverzuim. Dat verzuim bestaat dan vaak uit het achterhouden van post. Dat is niet echt nieuws. Ik kijk er tegenwoordig in ieder geval niet meer zo van op als mijn brief of kaart nooit aankomt. Wel sta ik ervan te kijken dat Post NL niet weet of het plichtsverzuim onder de nieuwe lichting parttime postbezorgers hoger is dan onder de traditionele postbestellers. Veel van die laatsten begonnen ooit in een uniform met glimmende knopen en een strakke vouw in de broek als visitekaartje van het bedrijf. Ze moesten een bewijs van goed gedrag inleveren voordat ze in dienst kwamen. Als het werkelijk zover kwam, legden ze de eed van geheimhouding af en gingen op cursus. Kom daar nu nog eens om. Sinds de invoering van de parttimers horen we steeds vaker verhalen van bundels post onder een viaduct of in een schuurtje, maar of dat door die nieuwe koers komt? De leiding van ons zieltogende postbedrijf wast zijn handen in onschuld.

Er was meer nieuws over een nieuwe koers: het CDA heeft plannen om het slechte tij te keren. Het CDA moet minder christelijk worden. Zouden ze nu echt hun laatste kiezers ook kwijt willen? Want volgens mij hebben ze hun schamele dertien zetels te danken aan principiële christelijke kiezers. De C blijft overigens wel in de naam. Gelukkig maar, anders zouden er weer problemen rijzen met de drogist. Misschien moeten al die knappe koppen van Post NL en het CDA daar wel even langs voor een middeltje op natuurlijke basis, ter ondersteuning van hun gezond verstand.

U begrijpt het al: ergernis blijkt slecht voor creativiteit. Aan het einde van de wandeling was ik nog geen woord verder. 

Nog tien dagen.

Het moet lukken.

Het komt uiteindelijk goed.

Toch?