Boekenbal

Na 28 jaar schrijverschap had ik mijn eerste uitnodiging op zak voor dit grootse literaire festijn!
In de week ervoor draaide het om de volgende vragen: wat moet ik aan, waar vind ik de perfecte clutch en kunnen die schoenen wel? Om een beetje in de sfeer te komen, struinde ik internet af. Tot mijn verbazing vond ik daar opvallend veel negatieve blogs en columns over dit fenomeen, waar de meeste schrijvers toch graag voor worden uitgenodigd.
Had dat te maken met het feit dat reacties op internet bij voorkeur negatief zijn, of was er echt sprake van een saaie avond waar je na de eerste keer nooit meer wilt worden gezien? Vrijdagavond 15 maart zou ik het ontdekken.  

Samen met collega Gerda van Wageningen liet ik me keurig op tijd met de taxi bij de Stadsschouwburg afzetten. Daar wachtte ons een warm welkom door de directeur van het CPNB, Eppo van Nispen tot Sevenaer. Na het plaatsen van onze naam in het gastenboek werd ons een kaart en een goudkleurige bril met jaloezieën uitgereikt.
Let op: als ik zoiets krijg, meen ik dat dit een doel heeft. We moeten die bril later opzetten om iets speciaals te zien of uit te beelden, zoiets…  Het lijkt mij dus zaak om die bril goed te bewaren.
En net iets voor mij: na tien minuten was ik ‘m kwijt.
Ik zag het voor me: straks zette iedereen de bril op en ik zat zonder.
Geen nood! Onder aan de trap stond een aardige meneer, voorzien van een mand vol gouden jaloeziebrillen. Ik kreeg een nieuwe. De bril  vond een prachtplek in mijn decolleté en dankzij mijn push-upje kon het ding geen kant meer op… Het voorprogramma begon bijna. Ik moest nog even naar het toilet… Bij terugkomst bleek de bril verdwenen!
Het voorprogramma ging er wel om door, geleid door de geest van Gerrit Komrij (Erik van Muiswinkel) was er volop aandacht voor de gouden tijden, maar zeker ook voor de zwarte bladzijden, verwoord door Cynthia Mc Leod. Dat laatste werd niet door iedereen op prijs gesteld, en zeker niet door het echtpaar achter ons, voor wie het glas waarschijnlijk altijd halfleeg was.
Ik werd tijdens het programma ook nog eens afgeleid door een achteloos achtergelaten jaloeziebril die op een randje lag. Zou ik? Durfde ik? Jawel, de bril hing even later aan mijn tasje. 

Kees van Koten opende het Boekenbal officieel. Hoewel bal?
In de grote zaal werd naar verloop van tijd wel gedanst, maar er werd toch voornamelijk gepraat door heren in smoking of verkreukeld kostuum, dames in smaakvolle avondjurken, strandjurken of dames die dachten dat ze vanavond hun eerste communie gingen doen. Wij dwaalden door de gangen, voerden samen goede gesprekken, dronken nog een glas en bekeken vanaf de balkons de drukte onder ons. 
Intussen hield ik mijn jaloeziebril nauwlettend in de gaten, hoewel mij inmiddels duidelijk werd dat het een volstrekt nutteloos attribuut was en er in elke zaal en op elk toilet eenzame brillen lagen. Tegen half één hielden we het voor gezien. We namen afscheid van het Boekenbal en van elkaar. Natuurlijk ging mijn bril mee naar huis. Ik heb er inmiddels een inspirerende plek naast mijn bureau voor gevonden.  

Wat een gezeur over een bril met jaloezieën, zult u misschien zeggen. Maar wat moet je anders vertellen over een feest zoals er in feite vele zijn, waar ik niets spectaculairs ontdekte, maar waar ik het toch zo wonderwel naar m’n zin heb gehad?
Voor herhaling vatbaar.