Klein en dom

Ik ben een kluns.
Ik kom er maar eerlijk voor uit dat ik af en toe behoorlijk onhandig ben. Als ik in de supermarkt mijn zakje broodjes door de tapedispenser haal, wil de tape niet afgesneden worden. Als ik een taart snij, worden de punten scheef en als ik met de auto onderweg ben, weet ik een afslag te missen omdat ik zo lekker meezing met een lied op de radio.
Het zijn die momenten waarop ik me vreselijk dom voel. Deel ik dergelijke gebeurtenissen met anderen dan volgen er direct verhalen over soortgelijke flaters, die mij tijdelijk weten op te beuren, maar bij een volgende blunder weet ik zeker dat ik de enige ben die zoiets overkomt.

Zo reisde ik afgelopen zaterdag met het openbaar vervoer naar Amsterdam voor een jaarvergadering van de Vereniging van Letterkundigen. Vaak combineer ik het nuttige met het aangename en daarom was ik ’s morgens al vroeg vertrokken voor een bezoek aan een nicht van me. Ondanks het feit dat ik niet rechtstreeks naar het Centraal Station kon reizen vanwege werkzaamheden aan het spoor, kwam ik ruim op tijd aan en na een gezellig samenzijn vertrok ik voor de jaarvergadering.
Een fluitje van een cent: lijn twee bracht mij rechtstreeks naar het Centraal Station waar ik mij bij de Zilveren Toren moest vervoegen.
Vol zelfvertrouwen wandelde ik naar de tramhalte aan het Hoofddorpplein. ‘Trambaan opgebroken’ las ik op een geel bord, alsof mij dat zonder bord zou zijn ontgaan. De halte was wel bereikbaar en geduldig wachtte ik op mijn tram. Die kwam en stond stil, maar er gingen geen deuren open en de bestuurder trachtte mij met armgebaren iets duidelijk te maken. De betekenis ontging mij. Wilde hij dat ik achterin zou stappen? Maar daar gingen ook geen deuren open. Ik voelde me behoorlijk dom toen de tram verder reed en ik nog bij de halte stond.
Een voorbijganger zag kennelijk mijn vertwijfeling en sprak mij in het Engels aan. Deze halte werd nu niet gebruikt, wist hij, maar er was een tijdelijke halte waarvoor ik een eindje terug moest lopen. Aanzienlijk minder zelfverzekerd volgde ik zijn aanwijzingen op.
De volgende tram zat bijna vol. Ik liet mij op de eerste de beste plaats zakken, vlak achter de chauffeur. Door het hoge raam kon ik nauwelijks iets zien, ik kwam er net met m’n neus bovenuit en zo voelde ik me ook: klein en dom…
De tram zette zich weer in beweging, reed in de richting van de opgebroken trambaan en passeerde de halte waar ik even daarvoor vruchteloos stond te wachten. Ik zag de chauffeur gebaren en ontdekte zes wanhopig zwaaiende mensen.
Zes mensen die het ook niet begrepen.
Zes mensen!
Bij de volgende halte wisselde ik van plek, zodat ik lekker naar buiten kon kijken.