Een heks en drie dappere Duitsers

Een temperatuur van zo’n 34 graden weerhoudt me er niet van om de volgende dag aan een wandeling van 10 km naar Hexentanzplatz Thale te beginnen. Ik reken uit dat ik dat dus makkelijk in twee uur moet kunnen halen. Thuis doe ik immers 5 km in nog geen vijftig minuten…
Meteen zie ik daar het belachelijke van in. Dit is vakantie en het is bloedheet! De komende dagen moet ik de tijd vergeten, oftewel onthaasten en genieten.
Met een ruime voorraad water in mijn rugzak start ik om 10 uur. In het bos is het goed te doen. Tijdenlang kom ik geen mens tegen, hoor ik alleen het ruisen van de Bode, vogels in de bomen en het ritselen van dorre bladeren. Later op de morgen zijn er steeds meer mensen onderweg. Vaak word ik vriendelijk gegroet.

Tegen de middag kom ik bij een restaurant aan. Ik bestel een goulashsoep en vind een plekje in de schaduw. Toch ligt de warmte als een deken op me en van de soep breekt het zweet me nog meer uit. Vanaf mijn plek zie ik dat veel mensen de route richting Thale nemen. Voor de Hexentanzplatz moet ik naar boven en het is duidelijk dat er dan behoorlijk geklommen moet worden. Detlev heeft vanmorgen verteld dat ik eventueel vanuit Thale de bus terug naar het pension kan nemen. Dat is hier goed geregeld. Met mijn gastenkaart kan ik gratis mee. Zo krijg je wat voor je toeristenbelasting.
Eigenwijs als ik ben, heb ik me voorgenomen om lopend terug te gaan. In deze hitte lokt het me niet om in de bus te zitten.

Na de soep en een glas appelsap vervolg ik mijn tocht. Het pad is hier smal, steil en stenig, maar daar geniet ik wel van. Nog geen vijf minuten later komen mij drie jolige, Duitse mannen tegemoet. Een van hen roept ‘Tegen de tijd dat u boven bent, is de gondel al lang dicht!’
Hoor ik dat nou goed?
Maar dan dringt het tot me door dat deze mannen mij al een hele tijd geleden zijn gepasseerd toen ik ergens drinkpauze zat te houden en kennelijk zijn ze dus alweer terug van de Hexentanzplatz.
‘Alles is dicht tegen de tijd dat ik boven ben,’ reageer ik even vrolijk. ‘Maar dat geeft niets, want eigenlijk ben ik een oude heks, dus ik vlieg straks op m’n bezem terug!’
Volgens mij geloven ze het echt. Ze lachen wel, maar ze maken zich verdacht snel uit de voeten…

De gondel is nog volop in bedrijf wanneer ik arriveer, maar als ik nog lopend beneden wil komen, moet ik wel snel rechtsomkeert maken.
Van een goed richtingsgevoel heeft nog nooit iemand mij kunnen betichten, maar hier kan bijna niets misgaan…
Hoewel?
Ik ben al even onderweg als ik me verbeeld dat ik een hek zie dat mij erg onbekend lijkt, en die rare boom was er op de heenweg ook niet… Toch?
Het vreemde is dat ik ineens geen mens meer tegenkom. Ik word een beetje zenuwachtig en bedenk koortsachtig of ik misschien toch een verkeerd pad heb gekozen. Voor de zekerheid even omkeren? Zo’n vliegende bezem zou nu wel even makkelijk zijn. Of zou het me dan ook nog lukken om te verdwalen?
Ik ga terug, om boven tot de conclusie te komen dat ik toch op de goede weg zat. Als ik een poos later de contouren van het restaurant weer kan onderscheiden, voel ik me pas echt gerust. Inmiddels heb ik wel een beetje spijt dat ik die bus niet heb genomen.

Het is precies 18.00 uur als ik weer bij het pension arriveer. Die 20 km heb ik in acht uur afgelegd, een nieuw persoonlijk record in onthaasten. Ik ben er trots op, al gebiedt de eerlijkheid het me om te zeggen dat die 34 graden daar zeker aan hebben bijgedragen.